Dag 8 – verslag
Irnsum – Heerenveen (finish)
Ik merk als snel, na het afgaan van mijn wekker, dat de fysieke naweeën van de tocht van gisteren hun sporen hebben nagelaten. Blijkt toch wel de zwaarste ochtend gedurende deze hele journey. Mijn verstijfde benen willen vandaag niet echt meewerken en ik probeer ze dan ook stap voor stap heel langzaam weer op gang te krijgen en zo het zuurstofrijke bloed hun weg te laten vinden door de verdoofde gebieden van mijn lichaam. En dit te bedenken dat het dus zo voor Mariska elke dag een strijd moet zijn, en tegelijk een blackbox, ‘hoe’ haar benen er die dag voor staan. Er zijn momenten dat zij uit huis even de straat op kan lopen maar ook momenten dat zij zich regelmatig moet vasthouden aan muren of omstanders. Tja, gisteren ben ik toch blijkbaar enigszins in het rood gegaan met een bijna 8 uur lang op pad zijn. Maar… dit is natuurlijk niet voor niets een Walk2Walk!

Klokslag 9 uur staat myn skoanmem voor de deur om mij te vergezellen via de pelgrimswandelroute van het Jabikspaad naar Heerenveen. Het is vandaag fris koud en er ligt zelfs wat ijs op de kleine slootjes.In Europa ligt er een net van routes naar Santiago de Compostella. Pelgrimswegen, die al van voor de Middeleeuwen door honderden en duizenden soms onder de meest erbarmelijke omstandigheden werden afgelegd.
Daarmee is het maken van deze laatste ‘pelgrimstocht’ te voet toch heel wat makkelijker. Tijdens deze moderne pelgrimage heb ik, net als zovelen voor mij, een reflectie ervaren op de verschillende facetten van het leven: het op zoek zijn naar je zelf en je naaste, de ontmoetingen met medereizigers, het zo dicht bij de natuur zijn en inzichten die wellicht leiden tot een nieuwe levensoriëntatie.
Myn skoanmem, Ymkje Graafsma, is een getraind wandelaarster met tientallen jaren (inter)nationale wandelervaring in de benen. Bij het samenstellen van deze Walk2Walk heeft zij mij geadviseerd naar wat mooie routes zijn en hoe dit best aan te pakken.


In de vroege ochtenddauw steken wij samen vanuit Irnsum het Prinses Margrietkanaal over en koersen langs de watertoren van Nes, terug door Aldeboarn, de landerijen op richting het Heerenveens grondgebied.
De karakteristieke wilde ganzen groeperen zich en schuifelen langzaam in ganzenpas over de weilanden als wij mensen hun territoriale vlakten passeren. Nabij Haskerdijken wordt onze pelgrimsgroep versterkt door Mariska haar twee zonen, Maxwell en Levi. De beide jongens wilden erg graag deel uitmaken van de Walk2Walk.

Naast deze actie van de Walk2Walk zetten zij zich ook in (samen met vrienden, familie en buren) voor andere acties ten bate van de stichting MS Mama Maris.
De Leeuwarderstraatweg vervolgen wij richting de stadsmuren van it Hearrenfean. Jesse, de negenjarige dochter van Mariska, sluit zich nu ook aan bij onze pelgrimsgroep voor het laatste deel der tocht.

Met de drie kinderen passeer ik het Abe Lenstra stadion, wordt een laatste sanitaire stop gedaan in de wildernis, en komt ons einddoel steeds dichter en dichterbij.
We lopen teneinde de straat op waar Mariska en haar gezin woont en onder een luid gejuich en geklap van buren, vrienden en familie worden wij onthaald.
Zelfs een schitterende categorie 1 vuurwerkshow ontbreekt niet aan de finish. Champagne en oranjekoek valt mij ten deel. In de euforie van het moment voel ik zelfs enige momenten mijn vermoeide benen niet meer. At last I made it…

Bij deze wil ik in mijn laatste blog van deze Walk2Walk alle mensen bedanken voor hun fantastische mentale, fysieke en/of monetaire steun van de afgelopen 8 dagen.

En ‘last but not least’, de vrouw zonder wie ik dit allemaal niet waar had kunnen maken, myn leafste fanke Nynke
