Uncategorized

Irnsum – Heerenveen (finish)

Ik merk als snel, na het afgaan van mijn wekker, dat de fysieke naweeën van de tocht van gisteren hun sporen hebben nagelaten. Blijkt toch wel de zwaarste ochtend gedurende deze hele journey. Mijn verstijfde benen willen vandaag niet echt meewerken en ik probeer ze dan ook stap voor stap heel langzaam weer op gang te krijgen en zo het zuurstofrijke bloed hun weg te laten vinden door de verdoofde gebieden van mijn lichaam. En dit te bedenken dat het dus zo voor Mariska elke dag een strijd moet zijn, en tegelijk een blackbox, ‘hoe’ haar benen er die dag voor staan. Er zijn momenten dat zij uit huis even de straat op kan lopen maar ook momenten dat zij zich regelmatig moet vasthouden aan muren of omstanders. Tja, gisteren ben ik toch blijkbaar enigszins in het rood gegaan met een bijna 8 uur lang op pad zijn. Maar… dit is natuurlijk niet voor niets een Walk2Walk!

Daarmee is het maken van deze laatste ‘pelgrimstocht’ te voet toch heel wat makkelijker. Tijdens deze moderne pelgrimage heb ik, net als zovelen voor mij, een reflectie ervaren op de verschillende facetten van het leven: het op zoek zijn naar je zelf en je naaste, de ontmoetingen met medereizigers, het zo dicht bij de natuur zijn en inzichten die wellicht leiden tot een nieuwe levensoriëntatie. 

Naast deze actie van de Walk2Walk zetten zij zich ook in (samen met vrienden, familie en buren) voor andere acties ten bate van de stichting MS Mama Maris. 
De Leeuwarderstraatweg vervolgen wij richting de stadsmuren van it Hearrenfean. Jesse, de negenjarige dochter van Mariska, sluit zich nu ook aan bij onze pelgrimsgroep voor het laatste deel der tocht.

Bij deze wil ik in mijn laatste blog van deze Walk2Walk alle mensen bedanken voor hun fantastische mentale, fysieke en/of monetaire steun van de afgelopen 8 dagen.

Olterterp – Irnsum

De morgenstond heeft goud in de mond. Vandaag word ik vergezeld door de immer goedlachse oudste broer van Mariska, Ronald. Zijn vrouw Bieneke is een van de Die Hards van het lunchteam afgelopen week van de Walk2Walk en heeft, afgewisseld door Mariska en haar gezinsleden, mij voorzien van allerlei motiverende etenswaren.

De laatste kilometers van Akkrum naar mijn herberg in Irnsum zijn zeer zeker niet mals. Wat er continu in mijn hoofd spookt is dat ik vooral maar geen kramp wil krijgen in de benen.

Hopelijk morgenochtend, voor de laatste etappe naar het einddoel Heerenveen, laat het herstelvermogen van mijn lichaam mij niet in de steek… 

Jubbega – Olterterp

Vledder – Jubbega

Kon het vandaag Hollandscher? Nog druileriger, nog viezer koud, nog modderigere plassen, nog meer wegglijdende wandelschoenen met een nog meer onbestendige horizon van eindeloze velden en wegen? Lijkt me sterk.

Vandaag word ik vergezeld door Marco, de jongste broer van Mariska, voor wie het vandaag een beetje een thuiswedstrijd blijkt te zijn. Het gebied waar wij vandaag starten is namelijk de plek waar hij al ruim 25 jaar werkt. Marco werkt, met een achtergrond als gediplomeerd hbo-verpleegkundige, met mensen met een verstandelijke beperking die vaak een verslaving hebben, zedendelinquent of andere psychiatrische problematiek.

In dit Drents-Fries zandgebied stichtte ‘de Maatschappij’ tussen 1818 en 1824 de ontginningskoloniën Frederiksoord, Wilhelminaoord en Boschoord. Dit waren de ‘vrije koloniën’. In Veenhuizen stichtte de maatschappij ook een strafkolonie. De Maatschappij werd niet enkel opgericht om de armen te helpen maar ook om ze min of meer te weren uit het openbare leven.

Marco vertelt mij het saignante verhaal van de 2 bastaardkinderen van koning Willem II die ook hier geplaatst werden. Eenmaal per jaar kwam er dan een geblindeerde koets langs met daarin de ouders, werd vervolgens het raam op een kiertje gedaan, een kort gesprekje gevoerd en royal moneys naar de kids gepast. De kinderen hebben overigens tot hun dood nooit geweten dat hun vader koning Willem II was. Some things never change.

’s Avonds schuif ik aan tafel (op gepaste 1,5 meter afstand) bij mijn gastheer en gastvrouw voor een heerlijke Jubbegaarder maaltijd. 

Inmiddels staat er 139 km. op mijn teller. Morgen doe ik een iets kortere route aan en cruise ik samen met Mischa, een goede vriendin van Mariska, richting het adellijke Beetsterzwaag.

Steenwijk – Vledder

Het uitzicht vanochtend vanuit mijn bedstee is adembenemend. Velden gehuld in nevel temidden van een helder opkomend zonlicht met in de verte de stadscontouren van het statige Steenwijk (zie foto)Klokslag 10 uur vertrekken Monique en ik op deze 4e dag van de Walk2Walk. Monique is een old school friend van Mariska. Zij kennen elkaar vanaf hun tweede jaar. Woonden bij elkaar om de hoek in it Fean. Beiden ook op dezelfde basisschool in Heerenveen gezeten en vanaf de middelbare school elks vervolgens een beetje hun weegs gegaan, zoals dat vaker natuurlijk gaat in het leven. Uit het oog maar zeker niet uit het hart.

Te eigenwijs om mijn GPS erbij te pakken, beland ik uiteindelijk in een moerassige grondgebied met grote plassen omringd door prikkeldraad inclusief schrikdraad. Met mijn wandelrugzak en een grote stok om de draden te omzeilen voorkom ik een lichte elektrocutie. Pfff, geen scheuren in de kleding, enkel slechts 2 natte schoenen. Ik loop op een in de verte staande boerderij af en zwaai vriendelijk naar de bewoners om aan te tonen dat ik ‘goed volk’ ben. Ze zwaaien terug met als teken dat ik over hun grondbezit mag voortgaan. Echter 1 iemand twijfelt toch aan mijn goede inborst: de boerenhond. Harder en harder begint deze te blaffen en uiteindelijk op mij af te rennen. Ik ga er toch wel vanuit dat de eigenaar zijn hond terugroept.. ? maar dat gebeurt niet.. Een bonkige mastodont, met zijn kop net uitkomend onder mijn schouder, komt volhardend steeds luider blaffend met zijn snuit tot aan mijn broek. Ik roep twee keer heel hard ‘ZIT !!!’, mijdt elke vorm van oogcontact en spoed me van het erf af. Overleefd.

De tocht zet zich voort langs prachtig heide- en veengebied en eindigt vandaag in esdorp Vledder, een der oudste dorpen van Nederland, waar mijn herberg voor deze nacht staat. De kilometers beginnen er merk ik wel steeds meer in te hakken bij deze ongetrainde amateur wandelaar. Hopelijk morgen weer een beetje gerecupereerd.

Ruinerwold – Steenwijk

Code geel wordt alom gealarmeerd. Windstoten die kunnen oplopen tot 70-80 km per uur. Ik word wakker met enige twijfel of het vandaag wel verantwoord is om te gaan wandelen. Na bestudering van allerlei weerapps besluit ik toch de naughty boots aan te trekken. Mooi is wel dat mijn wandelgast Annemarie gewoon zegt dat ze er veel zin in heeft. No way back now.

Maar eerst tref ik onder aan de trap van mijn slaapplek een mand vol lekkernijen. Daarbij een zeer attent kaartje van de herbergier (zie foto onderaan).

Annemarie is inmiddels gearriveerd en samen drinken we nog een kop koffie alvorens de storm te lijf te gaan. Gelukkig is het een echt Hollands Zuidwestertje, dus hebben we ook wat wind in de zeilen. Vandaag mezelf in een symbolisch geel regenpak ingeritst en de wandelrugzak waterdicht afgedekt. Ik voel me wel een beetje overdressed naast Annemarie die simpelweg in een paar modieuze winterlaarzen, een hoofdband en winterjack te passe gaat. Als ik een Spotify playlist zou samenstellen dan had ik vandaag in ieder geval gekozen voor ‘Why tell me why’, ‘Highway to hell’ en ‘Ciao Bella ciao’. 

Vergezeld door Annemarie, een goede vriendin van Mariska, beiden hebben een verpleegkundige achtergrond en kennen elkaar destijds vanuit hun werk voor de farmaceutische industrie, loop ik over de vlakke velden van Zuidwest Drenthe: gebieden die tot aan de 10e eeuw vooral slechts nat en moerassig waren en pas bestaansrecht kregen na het ontginnen van het veen. Eerlijk gezegd niet de meest visueel aantrekkelijke mise en scene. Desalniettemin is mijn gezelschap een makkelijk pratende dame die de tijd snel doet vliegen. We lopen in een vlot tempo door de regen en windvlagen over Ruinerwold en passeren daar het prachtig gerestaureerde Raadhuis. Door het gesprek met Annemarie word ik eraan herinnerd dat de intensiteit van vriendschap, die zij al jaren heeft met Mariska, niet zozeer zit in de kwantiteit maar in de momenten waar je elkaar raakt en waar je weet dat iemand er voor je staat als het erop aankomt. 

Na de lunch vervolg ik mijn weg richting Havelte, Eursinge, de Havelterberg. Natuurlijk stuit je dan op een hunebed, zie foto. Deze grafmonumenten uit prehistorische tijd, vervaardigd van zwerfstenen uit de IJstijd, blijven toch een indrukwekkend karakteristiek aanzicht in de Drentse velden. Voortgaand passeer ik het oud militair oefenterrein bij Kallenkote dat in de jaren 50 ontstond rondom de Koude Oorlog. Het doet wat nostalgisch aan die vele vervallen gebouwen en retro groene vrachtwagens. Eindelijk passeer ik bijna in lichte schemering de stadswallen van Steenwijk. Hier ligt mijn 3e herberg voor deze nacht.

Muzikale samenvatting van vandaag, bij deze een kleine tribute to my ‘all time favorite music hero’ Bruce Springsteen: ‘Still at the end of every hard day people find some reason to believe’. 

Balkbrug – Ruinerwold

Gisteravond een 100% coronaproof kerstmaal genoten in de eerste herberg alwaar ik welkom werd geheten door een bijzonder vriendelijke familie die deze herberg in Balkbrug runt. Mijn  pièce de résistence: Friet mayo met kipsaté en een cola light om het geheel feestelijk op te sieren. Alleen in voldane stilte zit ik op mijn kamer gelijk een moderne pelgrim 2.0. 

Dag nadien staat Pieter ‘Piet’ van der Goot, stipt op tijd mij al op te wachten om de tweede dag van de Walk2Walk in te luiden. Ik sla nog snel een koffie achterover, doe mijn vol beladen wandelrugzak op en maak aanstalten tot vertrek. We lopen over de schitterende Sallandse veenlanden temidden van heidevelden, dennen, eiken en de opstuivende zandheuvels die vanuit de IJstijd destijds werden gevormd door de door ijs meegetrokken stukken rots uit Scandinavië. Het wandelgebied in Avereest is een ware parel voor het oog van de wandelaar. 

Piet is vader van Mariska en daarnaast een bijzonder gedreven man die bereid is tot het uiterste gaan voor zijn gezin. Een man met het hart op de goede plek. Al gauw verdiept ons gesprek zich naar zingeving, vergeving en relativeren van zaken in het leven waar je zelf geen grip op hebt. Piet is inmiddels 75 jaren jong maar nog steeds in een fysiek goede conditie en dus trekken we vlot over de landerijen en rivier de Reest, welke het natuurlijk grensgebied markeert tussen de provincies Overijssel en Drenthe. 

Het is mooi om bij hem te merken, als we het over de behandeling van Mariska in Mexico hebben, dat de liefde van een vader voor zijn kind zo sterk is dat er in principe geen grens op staat. In alles steunt en adviseert hij zijn dochter in het proces rondom haar ziekte. Helaas heb je niet alles daarbij in de hand en gaan er wel eens zaken anders dan je gehoopt had. Voor deze pur sang Ljouwerter, met een soms wat eigenwijze sterke Friese wil, dus ook wel eens even slikken. 

Bij de lunchstop na zo’n 2,5 uur lopen, worden we verwend middels een ‘3 sterren lunch’ verzorgd door zijn schoondochter Bieneke en zoon Ronald die speciaal voor ons op pad zijn gegaan. Ook zijn vrouw Corrie is meegekomen om haar manlief te begroeten 

Ik vervolg mijn weg in tevreden solitude waarbij ik een schilderachtig landhuis passeer dat op een eiland in de Reest staat. Dit huis (zie bijgevoegde foto) noemt men het Dickninge huis en is op de plek gebouwd waar voorheen vanaf de 14e eeuw een Benedictijnenklooster heeft gestaan. Zij zouden hebben bijgedragen aan de culturele verrijking en ontginning van de grond in deze streek. 

Vanaf zo’n kleine 25 km lopen begin ik de zware last van mijn rugzak en de ongetrainde wandelbenen toch steeds meer te voelen. Even flink doorbijten nu dus. Ben dan ook erg opgelucht dat de waardin van mijn tweede herberg plots buiten verschijnt en roept: ‘Hier is het hoor!’. Ik ontvang een attente welkomstgroet in de vorm van een in aluminiumfolie gewikkeld stuk banketstaaf. Met stramme pijn in de poten loop ik de laatste meters de trap op van deze 29 km lange dagtocht en doe finally my walking boots out.

Morgen dag 3 met gastloper Annemarie, een goede vriendin van Mariska.

De kop is eraf.

Vanochtend is de Walk2Walk officieel van start gegaan en heb ik samen met mijn broer Gideon, de man van Mariska, de eerste stappen gezet door een der mooiste gebieden van Nederland: het Vechtdal. 

Vanuit vestingstad Ommen, langs het schitterende landgoed van kasteel het Laer, (waar o.a. Arjen Robben is getrouwd) onder een winters zonlicht lopen we langs de flink buiten haar oevers getreden rivier de Vecht. Wandelen is bij uitstek een fijne manier om even niet afgeleid te worden door de soms zich opslorpende realiteit van alledag.

Gideon vertelt mij over hoe hij het ziekteproces met Mariska de afgelopen jaren heeft ervaren. Al eerder dan 3 jaar geleden (toen werd de diagnose MS gesteld) waren er soms momenten van kracht- en gevoelsverlies. Die gingen dan ook wel weer over dus dat was voor hem niet iets om zich direct zorgen over te maken. Sinds 2017 is de ziekte echter er steeds agressiever en venijniger in geslopen en is ook zijn leven daardoor natuurlijk anders geworden. Gideon ken ik echter niet als het type dat snel klaagt maar is juist iemand die bijzonder ontnuchterend kan reageren op ‘tegenvallende’ zaken in het leven en deze ogenschijnlijk ‘vlot’ lijkt te kunnen verwerken. Een eigenschap waar ik hem ook wel om benijd. 

De beoogde intensieve behandeling (HSCT), waar middels onze stichting geld voor wordt ingezameld, was iets waar Mariska destijds mee kwam. Lang heeft hij hier zelf niet over hoeven na denken. Als het iets is waardoor je kunt voorkomen dat je in een rolstoel beland en volledig afhankelijk wordt van de zorg van anderen, dan is in zijn ogen de keuze ook niet zo moeilijk.

Gideon vertelt me dat ‘wanneer Mariska eenmaal iets in haar hoofd heeft’ ‘zij hier ook 100% voor gaat’. We spreken erover dat het voor hem ook wel ergens een beetje ongemakkelijk voelt om donaties via andere mensen in te zamelen. Liever had hij het gewoon allemaal zelf opgelost en was hij niet afhankelijk van anderen.

Ik herken dit ook wel bij mezelf, waarschijnlijk iets dat we uit onze jeugd hebben meegekregen.Anderzijds wordt hij zelf de laatste tijd enorm verrast door allerlei sympathieke reacties en bijzondere acties van verschillende mensen in zijn omgeving. Het meeleven van zoveel mensen bij het ziekteproces van zijn vrouw, en daarbij het oprichten van de stichting MS Mama Maris, hebben meer los gemaakt dan hij ooit had kunnen verwachten. Dit geeft mij vanzelfsprekend ook weer een boost om ‘those boots’ te gebruiken waar ze voor gemaakt zijn: ‘walken’.

Vandaag na een 23 km kom ik aan bij mijn eindbestemming van de eerste dag in Balkbrug. Morgenochtend zal ik de 2e dag van de Walk2Walk starten met de vader van Mariska: Piet van de Goot. Er wacht ons naar ik hoop opnieuw een mooie wandeling door de bossen, vennetjes en heidevelden van Avereest richting Staphorst en zo verder. Een slordige 29 km staat er voor de tweede dag op de teller. 

Sponsorloop Walk2Walk is van start gegaan.

Op eerste kerstdag is Alain gestart met zijn sponsorloop WALK2WALK. Aangemoedigd door familie en vrienden is hij vertrokken samen met Gideon, de gastloper van vandaag. De twee broers zijn met frisse moed het zonlicht tegemoet gelopen. 

Alain zal te volgen zijn via de website en onze Facebook pagina waar regelmatig updates te vinden zijn over de wandeling en de verhalen van de gastdeelnemers. 

Doneer voor deze actie en breng het onder de aandacht bij vrienden en uw netwerk om een zo groot mogelijk bereik te realiseren voor deze sponsoractie. Doneren kan op het rekeningnummer van de stichting en via de donatieknop op de website.

Dag 1 – verslag

Dag 2 – verslag

Dag 3 – verslag

Dag 4 – verslag

Dag 5 – verslag